Story’s Catherine Keyl detoxifies the Portuguese Algarve

—————————

Story’s Catherine Keyl (71) went to Portugal for a week to juice fast: discharge the poison from your body by drinking fruit and vegetable juices, tea and lots of water. She not only lost eight centimeters of belly circumference and the necessary kilos, but also felt reborn. “My body ended up in a rest mode.”

“How do I survive without bitterballen …”

Did I feel like a week in Portugal? On the Algarve, the south coast with its beautiful rock formations and views over the Atlantic Ocean? Of course I had that. To the part that came after, I had not listened as well: it was a week of juice fastening. Detox, detox. That part I had pushed aside, I notice when I just a few days before departure but just inquire what juice fasten all again. Only drink fruit and vegetable juices throughout the week. Oh no! After a busy period I felt like a week of vacation, but this is really different (which you also can not eat). How do I survive without the bitterballen that normally drag me through? And that too with a group of more than twenty people. Since my trip to Iran last year, also in a group, I am completely ready. There was then a terribly hysterical woman with us, who came too late to all the sights so we missed half of the program. Anyway, just ‘yes’ said. You seem from that juice fast as bycatch namely also the necessary kilos to fall off … And that speaks to me, with the summer in sight, of course very much. At Schiphol I look around anxiously at the check-in desk. Oh, that man who is stuck with it. And that woman there, who already has her walking shoes on. Because we are also going to move a lot, I already read in that brochure of Health Holidays. Walking early in the morning on the beach, and the rest of the day pilates, yoga and other sports and relaxation. Could I just drop my Well-Known Dutchman’s head. That may seem like an exaggeration, but you have to imagine that I end up in a group of people who may already have an image of me while I do not know anything about them yet. The flight to Faro, about two and a half hours, continues fine. I take a quick snack on board, because after arrival at the hotel it is over with food. And a glass of wine should still be possible, although the travel company advises to reduce the days before departure.

Garlic bread

A van is waiting at Faro airport to take us to the hotel in Carvoeiro, a coastal town about a quarter of an hour’s drive away. Hm, there are actually only nice people in the van to step, I see. Happy. I did not worry about anything. Still, it is completely quiet on the way to the hotel. Nobody says anything, anxiously waiting. It is already dark, and you can hardly see each other when you say something. On the return journey a week later everyone will chat with each other and we will have to say goodbye, but we do not know yet. When we arrive at the beautiful hotel Vale d’El Rei (valley of the king), I want to eat a little something before I go to sleep. Although it may not be smart, because tomorrow it will only get harder, I order some juicy chicken legs and delicious garlic bread in the hotel bar, and a bottle of white wine with two other juice mates. Together the bill is twenty euros – which is cheap for such a hotel. Almost unfortunate that we have nothing to look for the rest of the week here. And then it’s bedtime. “Tomorrow morning five by half past eight we will leave for a nature reserve where we will walk for an hour,” Ilona, one of the three supervisors, had said. Walk without breakfast? Can that be good? But before I can think about that, I already fall asleep in my room.

DAY 1

“Five by half past eight is five by half past eight!” Says Ilona. “Whoever is too late, does not go along, too bad.” Look, I like that. Nothing to wait for latecomers; if they are not there, that is their problem. I ask Ilona if it is justifiable that we will go such a long way without breakfast. “You know,” she says, “you have to take those things away from you
let slip and let us arrange everything. It will be all right. Just surrender to us. “Not such an easy task for a control freak like me. But I’m going to do my best. We leave with a van to a vast nature reserve, behind the dunes by the sea. That early the dew is still on the fields. The mimosa is in bloom, the almonds are in the bud. I smell the maggi plant and the rosemary, and I hear birds sneak in a lake and whistle. How nice. But there is no question of walking. Ilona leads the way and puts the momentum into it. That is difficult to keep track … And yes, of course I am running behind. Suddenly I walk next to a friendly woman. She tells me she has a candy factory and sells her goods at markets. She has been there for a week. “Have you lost a lot of weight?” I ask curiously. She does not know yet, this morning she is weighed. Just like us, after the walk. Your blood pressure is also measured, and your BMI (the Body Mass Index, an index for your weight in relation to your body height). When we return to the hotel, where we meet with the whole group of twenty-two juice guests (including four gentlemen aged between fifty and seventy) in a living room-like room with each juice and exchange experiences, we get a glass of lukewarm water with lemon juice. Nice and fresh. A quarter of an hour later, a fruit juice, consisting of three different fruits, follows. Because all juices, including those in the evening, are freshly pressed, they do not contain any fiber, so that your digestive system completely comes to rest. In short: you no longer have to go to the toilet for the big message. ‘We’ll be body-shaping in an hour’, the always energetic Ilona announces cheerfully. So I have just time to recover from the walk and go, again to the next. We do the most horrible exercises that are definitely good for your muscles, but that make me realize that I have not used those muscles for years. Then there is the so-called turbo in a thermos bottle for the afternoon: cucumber and tomato juice. And then aquajogging at the end of the afternoon. My heaven: three hours of sport in one day! I have a lot of sportswear with me. In the afternoon a trip to a shopping center and a Nike outlet is organized, so fortunately I can buy some T-shirts and leggings. In the evening juice – freshly squeezed juice of three vegetables, one of which is alternating vegetables such as broccoli, fennel or beet – the round of suggestions follows. Seated in a square of chairs we go down the list. I think it’s incredible how many different professions there are in this group. An artist, a train conductor, a manager, a buyer of energy, a Frisian with a care farm. During the presentation it appears that two saplings are not there yet. Later they tell that they flew from Brussels to Faro and had to make a stopover in France because a woman on board had a heart attack. Later we heard that this 51-year-old woman has died. Pff, violently. Enjoy life, it only takes a while, you think quickly. I now have the first vegetable juice. Red pepper. The pure taste, without additives, does not disappoint me at all. A dash of tabasco or garlic oil softens the taste, for lovers. When I have the glass of juice, I realize: okay, so this was my supper. Fortunately, there are enough bottles of water in the hotel rooms for a homemade cup of tea with the kettle.

DAY 2

Problem: I have so much muscle pain that I wonder if I get out of bed anyway. In fact, I do not have a zinn to get out of bed. But yes, of course I can not let myself know on day two. Hup, bed out, to the van for the walk. Now along the sea. Great, no man on the beach. The soothing sound of the surf, the rising sun. Beautiful shells. I find a black Shell shell that is now showing off in my bathroom. When we drive back to the hotel later in the bus, food, or rather not to eat, appears to have the first consequences. Do you have that too? someone in our party asks. Do you see that tree there? Are not they bananas? It turns out yellow leaves. And that then there, that looks like a broccoli tree? calls another. Laughter everywhere: it’s just a spar. Someone is almost beginning to hallucinate about food. That afternoon we do, for lovers, a second walk, on a winding path over the impressive rock formations by the sea. It is a bit foggy, occasionally drizzling. But it does not bother anyone. Nature is overwhelming here. Back at the hotel I retire with a fantastic book (Tchaikovsky Street 40, by Pieter Waterdrinker).

DAY 3

What’s the matter with me? I slept thirteen hours the first night. Thirteen o’clock! I never have that at home. Now the second night again. I felt a bit broke and had gone to sleep at 8:30 the night before. It was announced that this third day would be a so-called dip-day. That you no longer see it, get headaches or sometimes feel a bit nauseous. It all has to do with the detoxification, I understood. But fortunately nothing is wrong with me. Except that I sleep a long time.

DAY 4

I do not understand exactly how it works. At home I walk around all day. Always pull. I now realize how many times I have sniffed the Easter eggs.
But here? No need! Also no sense of hunger at all. Although I have to admit that I was dreaming away last night and saw a great steak fly over. That afternoon we are going to a mall again. I book my first victory there: I find a T-shirt and the saleswoman asks which size. XL, I say. She looks at me from head to toe and says: No, you need a medium. Would she have been hired by our travel company? In any case, it gives me a wonderful feeling. At the end of the day I still get a dip. Someone tells me that last year, at a previous visit, she had lost two kilos after a week. Courage drops me down. A week not to eat and then only two kilos off? Do I make all that effort? I feel like socializing, am done with it. Of course, this week is mainly about fasting, cleaning your body, detoxing. That women often lose half a kilo a day (the men even up to a kilo a day) is included, although I know for sure that many juice mates secretly do this. Someone from our group says that she had never felt so good last year after that week. Well, at the moment I do not believe that. I want a piece of cheese! A nice glass of wine! If necessary, a beer. A few peanuts?

DAY 5

Are you tired too? asks a group member. I had such ice-cold feet last night. I thought: I have nice woolen socks with me. But I was so broken, too tired to take my socks. I’m laughing. Today I did yoga outside in the sun. We have already visited a few picturesque villages in the area. Tomorrow we are going to Albufeira, where I was last 30 years ago. The distraction of doing things with each other works well. And it is still a lot of fun, too.

DAY 6

I did not know what I saw! I remember Albufeira as a lovely fishing village on that beautiful, erratic Portuguese coast. It is now a real holiday town, with suburbs, shopping centers and lots of traffic. I discover in the old center a super nice shop where a Portuguese lady makes her own jewelry. I make my choice eagerly. A good one, because in the evening at the evening, many women ask where I scored that nice necklace.

DAY 7

Today is the day of truth. We will be weighed. And then we can have a light lunch. But something rarely happens: I do not feel like eating at all. I think it’s okay. Your body comes in a rest mode and that is a wonderful experience. With the courage in my shoes I trudge to the weigh-in. Supervisor Ilona measures my blood pressure (which has decreased, fine) and the weight as before. I have tried so often in recent years to lose weight and I did not get half a gram. And what do you think? I lost no less than four kilos! And what’s more important: eight centimeters of belly fat has disappeared! I’m so happy. Even if you are as old as I can, you apparently still lose weight!

This report was written about a week afterwards. I now move an hour at home every day at the Gooi, because it’s just addictive. And seriously: I have barely arrived, while I still eat ‘normal’. But besides the great result and a wonderful week in which I came all the way back to myself, I look back on a great experience with a nice group of people in an exceptionally pleasant atmosphere. I have plenty of energy to come up with plans for a new series of interviews that I will do for Story next summer. I look forward to making them for you!

Source: Story, number 18, 2018
Text: Catherine Keyl

See here all possibilities for a Healthy Holiday in Portugal.

juli 11, 2018

Story’s Catherine Keyl ontgift aan de Portugese Algarve

—————————

Story’s Catherine Keyl (71) ging een week naar Portugal om te sapvasten: het gif uit je lichaam lozen door vruchten- en groente- sappen, thee en veel water te drinken. Ze verloor niet alleen acht centimeter buikomvang en de nodige kilo’s, maar voelde zich ook herboren. ‘Mijn lichaam kwam in een rustmodus terecht.’

“Hoe moet ik overleven zonder bitterballen…”

Of ik zin had in een weekje Portugal? Aan de Algarve, de zuidkust met die prachtige rotsformaties en vergezichten over de Atlantische oceaan? Natuurlijk had ik dat. Naar het gedeelte wat er achteraan kwam, had ik even minder goed geluisterd: het ging om een week sapvasten. Detoxen, ontgiften. Dat stukje had ik verdrongen, merk ik als ik een paar dagen voor vertrek toch maar even informeer wat sapvasten ook alweer allemaal inhoudt. De hele week alléén maar vruchten- en groentesappen drinken. O, nee! Ik had na een drukke periode zin in een week vakantie, maar dit is echt andere koek (die je óók al niet mag eten). Hoe ga ik overleven zonder de bitterballen die mij er normaal doorheen slepen? En dat ook nog met een groep van meer dan twintig mensen. Sinds mijn reis vorig jaar naar Iran, ook in een groep, ben ik daar helemaal klaar mee. Er was toen een vreselijk hysterische vrouw mee, die voortdurend te laat kwam bij alle bezienswaardigheden waardoor we de helft van het programma misten. Maar goed, toch maar ‘ja’ gezegd. Je schijnt van dat sapvasten als bijvangst namelijk ook nog eens de nodige kilo’s af te vallen… En dat spreekt mij, met de zomer in zicht, natuurlijk erg aan. Op Schiphol kijk ik bij de incheckbalie al angstig rond. O, die gezette man daar gaat vast mee. En die vrouw daar, die haar wandelschoenen al aan heeft. Want we gaan ook veel bewegen, had ik in die brochure van Health Holidays al gelezen. ’s Ochtends al vroeg lopen op het strand, en de rest van de dag pilates, yoga en andere sporten en ontspanning. Kon ik mijn Bekende Nederlanderskop maar even afzetten. Dat lijkt misschien overdreven, maar u moet zich voorstellen dat ik in een groep terechtkom van mensen die wellicht al een beeld van mij hebben terwijl ik nog niets van hén weet. De vlucht naar Faro, zo’n tweeënhalf uur, verloopt verder prima. Ik neem aan boord nog snel even een snack, want na aankomst in het hotel is het afgelopen met eten. En een glaasje wijn moet toch ook nog wel kunnen, al raadt de reisorganisatie aan om de dagen voor vertrek alvast wat te minderen.

Knoflookbrood

Er wacht een busje op de luchthaven van Faro om ons naar het hotel in Carvoeiro te brengen, een kustplaatsje op ongeveer drie kwartier rijden afstand. Hm, er blijken eigenlijk alleen maar leuke mensen in het busje te stappen, zie ik. Gelukkig. Had ik me voor niets druk gemaakt. Toch is het doodstil onderweg naar het hotel. Niemand zegt wat, gespannen afwachtend. Daarbij is het al donker, en kun je elkaar bijna niet zien als je iets zegt. Op de terugreis een week later zal iedereen gezellig met elkaar zitten te babbelen en balen we dat we afscheid moeten nemen, maar dat weten we dan nog niet. Als we in het prachtige hotel Vale d’El Rei (vallei van de koning) aangekomen zijn, wil ik voordat ik ga slapen nog wel een kleinigheidje eten. Hoewel het wellicht niet slim is, want het wordt morgen dan alleen maar moeilijker, bestel ik in de hotelbar wat sappige kippenpootjes en verrukkelijk knoflookbrood, en met twee andere sapgenoten een flesje witte wijn. Bij elkaar is de rekening twintig euro – wat goedkoop voor zo’n hotel. Bijna jammer dat we de rest van de week hier niets meer te zoeken hebben. En dan is het bedtijd. ‘Morgenochtend vijf voor half acht vertrekken we naar een natuurgebied waar we een uur gaan wandelen,’ had Ilona, een van de drie begeleidsters, gezegd. Lopen zonder ontbijt? Kan dat wel goed zijn? Maar voordat ik daar verder over na kan denken, val ik al in slaap op mijn kamer.

DAG 1

‘Vijf voor half acht is vijf voor half acht!’ zegt Ilona. ‘Wie te laat is, gaat niet mee, jammer dan.’ Kijk, daar houd ik van. Niks wachten op laatkomers; als ze er niet zijn is dat hun probleem. Ik vraag Ilona of het verantwoord is dat we zo’n eind gaan lopen zonder ontbijt. ‘Weet je,’ zegt ze, ’Je moet die dingen van je af
laten glijden en ons alles laten regelen. Het komt allemaal goed. Geef je maar gewoon aan ons over.’ Niet zo’n makkelijke opdracht voor een controlfreak zoals ik. Maar ik ga m’n best doen. We vertrekken met een busje naar een uitgestrekt natuurgebied, achter de duinen aan zee. Zo vroeg ligt de dauw nog op de velden. De mimosa staat in bloei, de amandelen zijn in de knop. Ik ruik de maggiplant en de rozemarijn, en ik hoor vogels in een meertje snateren en fluiten. Wat lekker. Maar van wandelen is geen sprake. Ilona loopt voorop en zet de vaart erin. Dat wordt lastig bijhouden… En ja hoor, ik loop natuurlijk achteraan. Ineens wandel ik naast een vriendelijke vrouw. Ze vertelt me dat ze een snoepfabriek heeft en haar waren op markten verkoopt. Ze is er al een week. ‘Ben je veel afgevallen?’ vraag ik nieuwsgierig. Ze weet het nog niet, vanmorgen wordt ze gewogen. Net als wij trouwens na de wandeling. Ook je bloeddruk wordt gemeten, en je BMI (de Body Mass Index, een index voor je gewicht in verhouding tot je lichaamslengte). Bij terugkomst in het hotel, waar we met de hele groep van tweeëntwintig sapgasten (onder wie vier heren tussen de vijftig en de zeventig) in een woonkamerachtige ruimte bij elk sapje samenkomen en ervaringen uitwisselen, krijgen we een glas lauw water met citroensap. Lekker fris. Een kwartiertje daarna volgt een vruchtensap, bestaande uit drie verschillende vruchten. Omdat alle sappen, ook die in de avond, versgeperst zijn bevatten ze geen vezels, waardoor je spijsverteringssysteem helemaal tot rust komt. Kortgezegd: je hoeft niet meer naar de wc voor de grote boodschap. ‘Over een uur gaan we bodyshapen,’ kondigt de altijd energieke Ilona alweer vrolijk aan. Ik heb dus net tijd om even bij te komen van de wandeling en hup, alweer naar het volgende. We doen de meest verschrikkelijke oefeningen die vast goed zijn voor je spieren, maar die mij doen beseffen dat ik die spieren al in jaren niet meer gebruikt heb. Dan is er voor de middag de zogeheten turbo in een thermosfles: komkommer- en tomatensap. En dan aan het eind van de middag aquajoggen. Mijn hemel: drie uur sport op een dag! Ik heb véél te weinig sportkleding bij me. ’s Middags wordt een tochtje naar een winkelcentrum en een Nike-outlet georganiseerd, dus kan ik gelukkig nog wat T-shirts en leggings kopen. Bij het avondsap – versgeperst sap van drie groentes waarvan één afwisselende groente zoals broccoli, venkel of biet – volgt het voorstelrondje. Gezeten in een vierkant van stoelen gaan we het rijtje af. Ik vind het ongelooflijk hoeveel uiteenlopende beroepen er in deze groep zijn. Een kunstenaar, een treinconducteur, een manager, een inkoper van energie, een Friezin met een zorgboerderij. Tijdens het voorstellen blijkt dat twee sapgenoten er nog niet zijn. Later vertellen ze dat ze van Brussel naar Faro vlogen en een tussenlanding moesten maken in Frankrijk omdat een vrouw aan boord een hartinfarct kreeg. Later hoorden we dat deze 51-jarige vrouw is overleden. Pff, heftig. Geniet van het leven, het duurt maar even, denk je dan al snel. De eerste groentesap heb ik dan intussen op. Rode paprika. De pure smaak, zonder toevoegingen, valt me helemaal niet tegen. Een scheutje tabasco of knoflookolie verzacht de smaak, voor de liefhebbers. Als ik het glas sap op heb, besef ik: oké, dit was dus mijn avondmaal. Gelukkig staan er op de hotelkamers genoeg flessen water voor een zelfgemaakt aanvullend kopje thee met de waterkoker.

DAG 2

Probleempje: ik heb zó veel spierpijn dat ik me afvraag of ik überhaupt wel uit bed kom. Sterker: ik heb helemaal geen zín om uit bed te gaan. Maar ja, ik kan me natuurlijk op dag twee niet al laten kennen. Hup, bed uit, naar het busje voor de wandeling. Nu langs de zee. Geweldig, geen mens op het strand. Het rustgevende geluid van de branding, de opkomende zon. Mooie schelpen. Ik vind een zwarte Shellschelp die nu in m’n badkamer ligt te pronken. Als we later in de bus naar het hotel terugrijden blijkt eten, of liever gezegd níét eten, de eerste gevolgen te krijgen. Hebben jullie dat nou ook? vraagt iemand in ons gezelschap. Zie je die boom daar? Dat zijn toch bananen? Het blijken gele bladeren. En dat dan daar, dat lijkt wel een broccoliboom? roept een ander. Gelach alom: het is gewoon een spar. Iemand begint bijna te hallucineren over voedsel. Die middag doen we, voor de liefhebbers, een tweede wandeling, over een kronkelig pad over de indrukwekkende rotsformaties aan zee. Het is een beetje mistig, af en toe wat motregen. Maar het deert niemand. De natuur is overweldigend hier. Terug in het hotel trek ik me lekker terug met een fantastisch boek (Tsjaikovskistraat 40, van Pieter Waterdrinker).

DAG 3

Wat is er aan de hand met me? Ik heb de eerste nacht dertien uur geslapen. Dertien uur! Dat heb ik thuis nooit. Nu de tweede nacht wéér. Ik voelde me best brak en was de avond ervoor al om half negen gaan slapen. Er was aangekondigd dat deze derde dag een zogeheten dip-dag zou worden. Dat je het niet meer ziet zitten, hoofdpijn krijgt of soms een beetje misselijk. Het heeft allemaal met het ontgiften te maken, begreep ik. Maar bij mij is gelukkig niks aan de hand. Behalve dat ik lang slaap dus.

DAG 4

Ik begrijp niet precies hoe het werkt. Thuis loop ik de hele dag te snaaien. Trek, altijd. Ik realiseer me nu hoe vaak ik van de paaseitjes heb gesnoept.
Maar hier? Geen enkele behoefte! Ook totaal geen hongergevoel. Alhoewel ik moet toegeven dat ik gisteravond even wegdroomde en een geweldige steak over zag vliegen. Die middag gaan we weer naar een winkelcentrum. Ik boek mijn eerste overwinning daar: ik vind een T-shirt en de verkoopster vraagt welke maat. XL, zeg ik. Ze bekijkt me van top tot teen en zegt: Nee hoor, u heeft een medium nodig. Zou ze ingehuurd zijn door onze reisorganisatie? Het geeft me in elk geval een heerlijk gevoel. Aan het eind van de dag krijg ik alsnog een dip. Iemand vertelt me dat ze vorig jaar, bij een eerder bezoek, na een week twee kilo was afgevallen. De moed zakt me in de schoenen. Een week niet eten en dan maar twee kilo eraf? Doe ik daarvoor al die moeite? Ik heb zin in gezelligheid, ben er klaar mee. Natuurlijk gaat het deze week vooral om het vasten, het reinigen van je lichaam, het ontgiften. Dat vrouwen daarbij vaak een halve kilo per dag afvallen (de mannen zelfs tot een hele kilo per dag) is meegenomen, al weet ik zeker dat veel sapgenoten het stiekem vooral dáárom doen. Iemand anders uit onze groep vertelt dat ze zich vorig jaar na die week nog nooit zo lekker had gevoeld. Nou, op dit moment geloof ik daar níks van. Ik wil een stuk kaas! Een lekker glas wijn! Desnoods een biertje. Een paar pinda’s?

DAG 5

Ben jij ook zo moe? vraagt een groepsgenootje. Ik had gisteravond zulke ijskoude voeten. Ik dacht: ik heb lekkere wollen sokken bij me. Maar ik was zó kapot, te moe om m’n sokken te pakken. Ik schiet in de lach. Vandaag lekker buiten in de zon yoga gedaan. We hebben al een paar pittoreske dorpjes in de buurt bezocht. Morgen gaan we naar Albufeira, daar was ik 30 jaar geleden voor het laatst. De afleiding van dingen doen, met elkaar, werkt goed. En het is nog reuze gezellig ook, onderling.

DAG 6

Ik wist niet wat ik zag! Ik herinner me Albufeira als een lieflijk vissersplaatsje aan die prachtige, grillige Portugese kust. Het is nu een heuse vakantiestad, met voorsteden, winkelcentra en veel verkeer. Ik ontdek in het oude centrum een superleuk winkeltje waar een Portugese mevrouw zelf sieraden maakt. Gretig maak ik mijn keuze. Een goede blijkt, want ’s avonds bij het avondsapje vragen veel vrouwen waar ik die leuke ketting gescoord heb.

DAG 7

Vandaag is de dag van de waarheid. We zullen gewogen worden. En daarna mogen we een lichte lunch nuttigen. Maar er gebeurt iets ráárs: ik heb helemaal geen zin om te eten. Ik vind het eigenlijk wel goed zo. Je lichaam komt in een rustmodus en dat is een heerlijke ervaring. Met de moed in de schoenen sjok ik naar de weging. Begeleidster Ilona meet net als bij de intake mijn bloeddruk (die is afgenomen, fijn) en daarna het gewicht. Ik heb de laatste jaren zó vaak geprobeerd om af te vallen en ik kreeg er nog geen halve gram af. En wat denk je? Maar liefst vier kilo ben ik kwijt! En wat belangrijker is: acht centimeter buikvet is verdwenen! Ik ben zo blij. Zelfs als je zo oud bent als ik kun je dus blijkbaar toch afvallen!

Dit verslag is ongeveer een week na afloop geschreven. Ik beweeg nu thuis in het Gooi elke dag nog steeds een uur, omdat het gewoon verslavend is. En serieus: ik ben nog amper aangekomen, terwijl ik toch weer ’normaal’ eet. Maar naast het mooie resultaat en een heerlijke week waarin ik weer helemaal tot mijzelf kwam, kijk ik terug op een geweldige ervaring met een leuke groep mensen in een buitengewoon prettige sfeer. Ik heb volop energie om plannen te bedenken voor een nieuwe serie interviews die ik voor Story zal gaan doen, komende zomer. Ik kijk ernaar uit om ze voor u te maken!

Bron: Story, nummer 18, 2018
Tekst: Catherine Keyl

Bekijk hier alle mogelijkheden voor een heerlijke Health Holiday in Portugal!